پروتکل مسیریابی ospf

[ناصر آرام نژاد]

خب بعد از یک غیبت طولانی اومدم دواره اینایی که مینویسم همون پروژه پایانیم هست که همزمان اینجا هم قرار میدم و چون پروژه هست ادبیاتش یکمی تغییر کرده
اگه سوالی بود بپرسید!

OSPF

پیش نیاز: آشنایی با IOS

فصل 1: مقدمات

OSPF یا Open Shortest Path First یکی از پرکاربرد ترین پروتکل ها است. هم به این دلیل که دارای استاندارد صنعتی است و در نتیجه انحصاری محسوب نمی شود. و هم اینکه بسیار سریع است. همانند پروتکل IS-IS این پروتکل هم جزو پروتکل های مسیر یابی از نوع Link State محسوب می شود.
در پروتکل های Link State سه نوع جدول خواهیم داشت که همه اطلاعاتشان در این سه جدول ذخیره می شود .
1) جدول همسایگی یا Neighborhood Table :این جدول اطلاعات مربوط به روتر هایی که مستقیم به روتر ما متصل هستند و همانند روتر ما پروتکل OSPF را اجرا کرده اند را نگه داری میکند.

2) جدول مکان شناسی یا Topology Table : بزرگترین تفاوت بین Distance Vector و Link State اینجا و در این قسمت مشخص می شود. در یک پروتکل Distance Vector مثل EIGRP در Topology Table فقط اطلاعاتی مربوط به روتر های همسایه را خواهیم داشت به اضافه اطلاعاتی که آن روتر های همسایه درباره دیگر قسمت های نتورک در اختیار روتر ما قرار خواهند داد. و این به این معنی است که این روتر خود درباره همه نتورک چیزی نمی داند و اطلاعاتش را از روتر های همسایه به صورت سلسله مراتبی دریافت کرده و در Topology Table خودش ذخیره کرده است.

اما یک پروتکل Link State مثل OSPF در واقع کل نتورک و روتر ها و مسیر های ناحیه خودش را انالیز میکند و از همه مسیر های ممکن برای رسیدن هر روتری به روتر دیگر یک جدول ایجاد میکند. و از انجایی که همه روتر های موجود در ناحیه همین کار را انجام می دهند پس همه آنها یک topology Table یکسان خواهند داشت. به عبارت دیگه هر روتری نقشه کامل نتورک در ناحیه خودش را دارد و می داند هر روتری چه اتصالاتی به روتر های دیگر دارد.
3) جدول مسیر یابی یا Routing Table : بعد از اینکه روتر به نقشه مکان شناسی دسترسی پیدا کرد، این جدول را در اختیار الگوریتم SPF که آقای دایجکسترا آن را توسعه داده قرار می دهد تا بهترین و بهینه ترین مسیر برای رسیدن روتر به نتورک های دیگر مشخص شود و این اطلاعات بدست امده در Routing Table ذخیره می شود.
اما تنها مشکل پروتکل های link state نسبت به Distance Vector این است که به دلیل اینکه آنها از الگوریتم SPF استفاده میکنند، شدیداً پردازشگر روتر را به کار میگیرند. به این دلیل که استفاده از این الگوریتم باعث پردازش اطلاعات بسیار زیادی برای رسیدن به نتیجه مورد نظر خواهد شد. با اینکه نتیجه این کار برای روتر بسیار مفید هست اما بسیار از نظر پردازش پر هزینه هست.

دو مورد از کارهایی که پروتکل های LS انجام میدهند ارسال پیغام های خاص به روتر های همسایه هست.
یکی از این پیغامها بر خلاف مثلاً پروتکل RIP که هر 30 ثانیه کل جدول Routing را به باقی روتر های موجود در شبکه و همسایه ها می فرستد، درOSPF فقط وقتی اتفاق میفتد که تغییری در اتصالات شبکه ایجاد شود- به عنوان مثال ارتباطی قطع شود و یا یک مسیر بهینه تر به شبکه اضافه و کشف شود. در غیر اینصورت فقط پیغام Hello به روتر های همسایه در یک بازه زمانی خاص ارسال می شود.
دومین پیغام از پیغامهای ارسالی حدوداً هر 30 دقیقه یکبار و در صورتی که هیچ تغییری در شبکه به وجود نیاید ، برای اطمینان از درست بودن و یکسان بودن topology table بین همه روتر های ناحیه ارسال می شود و با استفاده از آن پیغام همه روتر ها جداول شان را با هم sync می کنند تا از یکسان بودن آن جداول اطمینان حاصل شود.
دلیل این امر این است که تمامی روتر ها در یک ناحیه باید با هم هماهنگ باشند و اطلاعاتی که از DR ( بعداً در باره DR صحبت خواهد شد ) برایشان ارسال می شود را دریافت و بر اساس آنها جداولشان را به روز نمایند.
مفهومی به نام Area
در پروتکل OSPF و در واقع پروتکل های LS، با یک کلمه به نام ناحیه یا Area مواجه هستیم. درواقع به این دلیل از area ها استفاده میکنیم تا بتوانیم یک AS را که ممکن است بسیار بزرگ باشد را به چند قسمت تقسیم کنیم و با این کار دیتابیس روتر های موجود در هر ناحیه کوچکتر شود - چون در پروتکل های از نوع Link State همه روتر ها باید یک جدول یکسان داشته باشند که در ان، جداول همه مسیر ها برای رسیدن هر روتری به هر روتر دیگر موجود هست- و با اینکار سرعت این پروتکل افزایش پیدا خواهد کرد، بار پردازشی روتر ها کمتر می شود و عیب یابی برای مدیر شبکه راحت تر خواهد شد.
برخلاف پروتکل IS-IS ، در OSPF با کمی محدودیت در ایجاد و ارتباط بین area ها مواجه هستیم و ان محدودیت این است که همه و دقیقاً همه ناحیه ها باید به صورت مستقیم ( و یا غیر مستقیم و با استفاده از Virtual Link) به یک ناحیه یکسان به نام ناحیه Backbone و یا ناحیه 0 متصل باشند.تنظیمات ابتدایی این پروتکل:

R1(config)#router ospf 8

R1(config-router)#router-id 1.1.1.1

R1(config-router)#network 192.168.1.0 0.0.0.255 area 0

به وسیله دستور اول پروتکل OSPF را در روتر روشن می کنیم. عدد 8 ی که در انتها نوشته شده است به Process ID معروف است. همانند ویندوز که اگر در Task Manager دقت کنید هر پردازشی یک ID خاص دارد و به PID معروف است، در IOS هم باید برای OSPF این شماره به صورت دستی داده شود. اما این نکته مهم باید یاداوری شودکه برخلاف EIGRP که ان عدد نمایانگر شناسه AS بود و باید برای همه روتر ها یکسان می بود اینجا نیازی به یکسان بودن این عدد نیست.

اما سطر دوم بیانگر شناسه روتر در ناحیه است. در حالت عادی و در صورت عدم وارد کردن این دستور، بر اساس قوانین زیر این شناشه تعیین می شود:

1. اگر اینترفیس loopback در روتر ست نشده باشد، بالاترین آدرس IP اینترفیس های فیزیکی موجود ،به عنوان شناسه تعیین خواهد شد.
2. اگر اینترفیس loopback در روتر ست شده باشد، بالاترین آدرس IP اینترفیس Loopback ایجاد شده در روتر بدون در نظر گرفتن IP اینترفیس های فیزیکی، به عنوان شناسه قرار خواهد گرفت.

مثال1:

[TD="align: left"]R1(config)#interface fa 0/0

R1(config-if)#ip add 192.168.1.5 255.255.255.0

R1(config-if)#exit

R1(config)#interface serial 0/1/0

R1(config-if)#ip add 10.10.10.1 255.0.0.0

R1(config-if)#exit

R1(config)#

در این مثال طبق قانون شماره 1 ، router-id ما برابر 192.168.1.5 خواهد شد.
مثال 2:

 [TD]R1(config)#interface fa 0/0

R1(config-if)#ip add 192.168.1.5 255.255.255.0

R1(config-if)#exit

R1(config)#interface serial 0/1/0

R1(config-if)#ip add 10.10.10.1 255.0.0.0

R1(config-if)#exit

R1(config)#interface loop 0

R1(config-if)#ip add 2.125.1.5 255.0.0.0

R1(config-if)#exit

R1(config)#

در این مثال طبق قانون شماره 1 و شماره 2 ، router-id ما با وجود IP کمتر!، برابر 2.125.1.5 خواهد شد.
اگر ما بخواهیم router-id روتررا با استفاده از روش های بالا و بصورت Dynamic تعیین بکنیم، با هر تغییر IP امکان دارد router-id روتر تغییر کند. (البته این تغییر منوط به راه اندازی مجدد ospf روی روتر و یا reload شدن خود روتر هست)
به همین دلیل با استفاده از دستور router-id این id را به صورت دستی وارد می کنیم .
توجه داشته باشید در صورتی که قبل از وارد کردن دستور Router-ID ، با استفاده از دستور Network چند اینترفیس را در شبکه تبلیغ کرده باشیم، بعد از این تغییر باید با دستور زیر ospf را restart کنیم.

[TABLE]

[TR]

[TD][FONT=b koodak][SIZE=5]R1#clear ip ospf process

[/SIZE][/FONT][/TD]

[/TR]

[/TABLE]

[FONT=b koodak][SIZE=5][/SIZE][/FONT]

در سطر سوم با استفاده از دستور مهم و کلیدی Network به روتر دستور دادیم تا میان تمامی اینترفیس های فیزیکی و یا غیر فیزیکی موجود در روتر، به دنبال اینترفیسی بگردد که IP ست شده روی آن در رنج IP و WildCard Mask وارد شده یعنی 192.168.1.0 0.0.0.255 باشد. – یعنی اینترفیسی که IP ست شده روی ان عددی میاد 192.168.1.1 تا 192.168.1.254 باشد. کار دومی که دستور نتورک انجام میدهد این است که به سمت همان اینترفیس یک بسته ارسال می کند و به روتر نظیر خود می گوید - من به شبکه 192.168.1.0/24 دسترسی دارم.


فصل دوم: مفاهیم عمقی
انواع روتر در پروتکل OSPF:

بر اساس طراحی انجام شده و قوانینی که نوع خاص طراحی این پروتکل رو تعیین می کنند 3 نوع روتر در این پروتکل وجود خواهند داشت.

1. Inter-Area Router : روتر درون ناحیه ای:

این روتر ها همان روتر هایی هستند که همه اینترفیس های آنها درون یک ناحیه قرار دارد و در واقع به طور کامل عضو یک ناحیه است.

1. Area-Border Router: روتر مرزی:

این روتر ها روتر هایی هستند که وظیفه اتصال دو یا چند ناحیه به هم را بر عهده دارند و همانطور که قابل پیش بینی است تعدادی از اینترفیس های آنها در ناحیه 0 و تعدادی دیگر در ناحیه های دیگر قرار دارند.

1. Autonomous System Boundary Router : روتر بین ناحیه خودمختار یا بین AS:

این روتر ها همانند ABR ها هستند با این اختلاف که در واقع وظیفه ارتباز دو AS مختلف را بر عهده دارند. یعنی ممکن است همزمان دو پروتکل مسیر یابی مختلف را اجرا کنند و توسط Redistribution شبکه هاس هر پروتکل را به درون دیگری تبلیغ کنند.

نحوه برقراری ارتیاط همسایگی روتر های درون یک ناحیه:
قانون شماره یک: ارتباط همسایگی فقط و فقط میان دو روتر که درون یک ناحیه یکسان قرار دارند ایجاد می گردد.
اولین داده مورد نیاز برای برقراری این ارتباط این است که هر روتری بر اساس گفته های بالا یک Router-ID یا در واقع یک شناسه برای خود بر اساس همان قوانین ذکر شده انتخاب کند.

پس از انتخاب شناسه، اینترفیس هایی که توسط دستور Network معرفی شده اند در دیتابیس LS قرار میگیرند تا به آن اینترفیس ها و در واقع به روتر های همسایه و متصل به آن اینترفیس ها پیغام Hello فرستاده شود. ( همانند شخصی که به جایی نقل مکان کرده و در اولین قدم پس از گرفتن کد پستی خود ( در اینجا همان Router-ID ( شروع به یاد داشت شماره خیابان های منتهی به همسایگان می کند تا در اسرع وقت با یک سلام و گل! ارتباط همسایگی خود با آنها را برقرار کند.)
برقراری رابطه همسایگی خود به چند مرحله تقسیم می شود. تا اینجای کار که روتر پیغام Hello را به سمت اینترفیس های مورد نظر خود و در واقع روتر های همسایه ارسال کرده ( و منتظر برگشت جواب است ولی هنوز جوابی دریافت نکرده) به Down State معروف است.
به این دلیل که در این حال شبکه در واقع غیر فعال و Down در نظر گرفته می شود زیرا هنوز هیچ همسایه ای اعلام حضور نگرفته و هیچ جوابی به روتر نرسیده است.
بازه های زمانی ارسال پیغام سلام! :
این پیغام به منظور اطمینان از برقرار بودن شبکه ارسال می گردد. و اگر پس از یک زمان خاص سلام از یک همسایه نرسد، آن همسایه قطع شده تلقی می گردد.
در شبکه های نقطه به نقطه ( یعنی شبکه هایی که 2 روتر مستقیم به هم اتصال دارند، و همچنین شبکه های پخش فراگیر ( یعنی چند روتر که توسط یک سوئیچ به هم متصل هستند و تشکیل یک سگمنت را میدهند ( در باره این شبکه، سگمنت و روتر های DR و BDR در ادامه صحبت خواهد شد)هر 10 ثانیه 1 بار ارسال می گردد.
در شبکه هایی که به واصطه سوئیچ های ATM و یا Frame Relay روتر ها به هم اتصال دارند و به NBMA یا None Broadcast Multi Access معروف هستند این پیغام هر 30 ثانیه 1 بار ارسال می گردد. البته ابن بازه ای زمانی ارسال سلام کاملاً قابل تغییر و شخصی سازی است.
در صورتی که در بازه های کوتاه تر Hello ارسال گردد پهنای باند بیشتری گرفته خواهد شد و از آن طرف در صورتی که این پیغام در بازه های بلند تر ارسال شود زمان تشخیص قطعی یک همسایه طولانی تر خواهد بود.
مدت زمان لازم برای تلقی کردن از کار افتادن یک همسایه، 4 پیغام سلام است که ارسال شود و جوابی باز نگردد. در این صورت روتر آن همسایه را Down فرض خواهد کرد.

DR و BDR – Designated Router و Backup Designated Router:
حالت خاصی از طراحی داخل ناحیه ای روتر ها حالتی است که روتر ها توسط یک سوئیچ به هم متصل باشند و تشکیل یک سگمنت را دهند. در این حالت در صورتی که ارتباط یکی از روتر ها با یکی از شبکه های خود قطع شود وظیفه دارد آنرا به همه اعلام کند. وقتی روتر های دیگر متصل به سوئیچ این پیام را دریافت کنند آنرا به همه روتر های دیگر دوباره ارسال خواهند کرد و این چرخه همچنان ادامه خواهد داشت و باعث به بن بست رسیدن شبکه خواهد شد.دلیل این امر این است که پس از دریافت هر آپدیت حاوی تغییر در شبکه، هر روتر باید الگوریتم SPF را اجرا کند تا مسیر های جایگزین را بیابد و این نیاز به پردازش بسیار و زمان دارد. برای رفع این مشکل یک روتر به عنوام DR در بین این چند روتر با برگذاری یک انتخابات انتخاب خواهد شد و یک روتر هم به عنوان پشتیبان آن تا در صورت از کار افتادن آن وظیفه آنرا به عهده بگیردBDR.
این انتخابات بدین صورت است که هر روتر یک عدد به عنوان اولویت یا Priority دارد که هر روتری که اولویت بالاتری داشته باشد به عنوان DR و روتر با اولویت بعدی به عنوان BDR شناخته خواهد شد. اما به دلیل برابر بودن اولویت همه روتر ها به صورت پیشفرض، در صورت عدم تغییر آن به صورت دستی برای تعیید روتری خاص به عنوان DR، روتری که Router-ID بالاتری داشته باشد به عنوان DR انتخاب خواهد شد.
به این ترتیب در صورتی که تغییری در شبکه رخ دهد ( یعنی اگر ارتباط جدیدی ایجاد شود یا روتری قطع شود) روتری که این تغییر را بیابد آنرا به جای پخش فراگیر به صورت پخش گروهی یا Multicast به ادرس 224.0.0.6 ( ادرس مربوط به DR و BDR) ارسال میکند. سپس DR پس از بررسی پیام رسیده، انرا به آدرس multicast مربوط به همه روتر ها یعنی 224.0.0.5 ارسال میکند و چون این پیغام MultiCast است دیگر هیچ روتری آنرا به روتر دیگر نخواهد فرستاد و بن بست بالا اتفاق نخواهد افتاد. پروتکل OSPF به منظور ارتباطات خود از MultiCast استفاده می کند.


اطلاعات موجود در پیغام Hello:

1. Router-ID : شناسه روتری که پیغام را ارسال کرده است. مسلماً هر روتری شناسه منحصر به فرد باید داته باشد
2. Hello and Dead Timer : زمان ارسال سلام و زمان تلقی کردن از کار افتادن همسایه، این زمان ها باید میان روتر های همسایه کاملاً یکسان تعریف شده باشد و با یک بازه یکسان به هم ارسال شود در غیر اینصورت ارتباط همسایگی شکل نمی گیرد.
3. شماره ناحیه: روتر هایی که در ناحیه با شماره یکسان باشند می توانند همسایه گردند.
4. ادرس IP مربوط به روتر DR و BDR مشترک بین این دو روتر. نیازی به یکیان بودن میاد دو روتر نیست.
5. Subnet Mask: این عدد بیانگر اندازه شبکه است و به عنوان مثال اگر یک روتر /24 و روتر مجاور با /30 کانفیگ شده باشد این دو روتر به دلیل اختلاف Subnet mask با هم ارتباط همسایگی تشکیل نخواهند داد. این عدد باید یکسان باشد.( منظور IP و Subnet ست شده روی اینترفیس متقابل این روتر هاست که آنها توسط این اینترفیس ها به هم ارتباط دارند)
6. Authentication Password: در صورتی که برای این پروتکل تعیین اعتبار تنظیم شده باشد باید دو روتر پسورد یکسان داشته باشند تا بتوانند با هم رابطه همسایگی تشکیل دهند.
7. همسایه ها: هر روتر با هر پیغام Hello لیستی از همسایه هایی که قبلاً با آنها رابطه همسایگی تشکیل داده است را ارسال می کند. در صورتی که روتری که این پیام را دریافت می کند خودش (Router-ID خودش ) را در لیست همسایگان ثبت شده روتر مقابل ببیند متوجه می شود که این یک پیام Hello به منظور چک کردن برقرار بودن ارتباط است و یک رابطه جدید نیست.
8. اولویت روتر ( Router Priority) این عدد به صورت پیشفرض برای همه روتر ها یکسان و برابر 1 است.

گام بعدی برای ایجاد رابطه کامل همسایگی وقتی اتفاق میفتن که روتر مقابل پیام Hello را دریافت کند. به محض دریافت وضعیت همسایگی از Down State به Init State تغییر میکند. پس از دریافت پیام Hello را باز کرده و مشخصات Hello & Dead Timer و Authentication Password و Network Subnet Mask ،Network Subnet Mak ordی از گیه روتر ها یکسان و برابر 1 است.. شود که این یک پیام ند. در برای تعیید روتری خاص به عنوان باشد و با و Area ID ارسالی در پیام را با مشخصات خود مقایسه میکند. درصورت مغیرت هر کدام از آنها رابطه به وضعیت Down State باز خواهد گشت. و میاد دو وضعیت Init State و down State مکرراً تغییر خواهد کرد. در صورت مشاهده این حالت می توان حدس زد که دلیل عدم برقراری ارتباط همسایگی برابر نبودن این مشخصات است.
در صورت برابر بودن همه مشخصات، رابطه به وضعیت 2-way State خواهد رفت.در این وضعیت روتر به بسته ارسالی Hello بار دیگر نگاه کرده و چک میکند که آیا در لیست همسایگان ارسالی روتر مقابل وجود دارد یا خیر. اگر وجود نداشت می فهمد که این یک ارتباط جدید است و به مرحله بعدی می رود.
این مرحله Exchange-start State یا ExStart State نام دارد.در این مرحله آنها قبول کرده اند که بی هیچ مشکلی می توانند رابطه همسایگی خود را تکمیل کنند و شروع به sync کردن اطلاعات خود و فرستادن دیتابیس LS وجدول مسیر یابی هم به یکدیگر خواهند کرد.
این که کدام روتر اطلاعات را اول ارسال کند و کدام دوم به وسیله مقایسه اولویت دو روتر مشخص خواهد شد. به دلیل برابر بودن اولویت همه روتر ها و 1 بودن آنها به صورت پیشفرض، هر روتری که Router-ID بزرگتری داشته باشد به عنوان Master و روتر دیگر به عنوان Slave انتخاب خواهد شد. روتر Master است که زودتر از روتر slave اطلاعات خود را به روتر مقابل ( روتر Slave ) ارسال مینماید و سپس روتر slave اینکار را انجام میدهد.( انتخاب Master و Slave فقط برای همین تعیین اولویت زمان ارسال اطلاعات است و مزیت دیگری ندارد )
پس از مشخص شدن روتر Master و روتر Slave ، روتر Master به جای اینکه همه دیتابیس خود را برای روتر Slave ارسال کند و با اینکار پهنای باند زیادی را اشغال کند و زمانی را مصرف کند، یک DBD Packet یا Database Description Packet ارسال میکند که این بسته در واقع یک خلاصه از دیتا بیس با حجم کمتر است. بعد از دریافت آن بسته توسط روتر Slave، روتر Slave نیز DBD Packet خود را به روتر Master میفرستد. سپس روتر ها بسته را باز کرده و از شبکه هایی که هر دو به آنها دسترسی دارند صرفنظر کرده و شبکه های جدیدی را که میتوانند از طریق روتر همسایه به آنها دسترسی داشته باشند و قبلاً به آنها دسترسی نداشته اند را جدا میکنند .هر روتر پس از دریافت DBD طی یک پیام تاییدیه ، تایید میکنند که بسته DBD را دریافت کرده اند. در این مرحله همسایگی ما به مرحله Loading State وارد شده است.
سپس روتر Slave .طی یک بسته به روتر Master مبگوید که بخشی از دیتابیس خود را که مربوط به این شبکه هاست و من به آنها دسترسی ندارم برای من ارسال کن. به این بسته Link State Request یا LSR گفته میشود.
بعد از آن روتر Master در پاسخ اطلاعات مورد نیاز روتر Slave را در غالب یک بسته به نام Link State Update یا LSU به روتر Slave ارسال میکند.
همین مراحل ارسال LSR و LSU از طرف Master درخواست شده و از طرف Slave جواب ارسال خواهد شد.
پس از این مراحل دو روتر مورد نظر تمامی اطلاعات خود را با هم Sync کرده اند و از دیتابیس های یکسان برخوردارند. به این مرحله مرحله Full State گفته می شود که پایان پروسه تشکیل رابطه همسایگی است.
حالا زمان این است که این اطلاعات دریافتی توست روتر ها در الگوریتم SFP قرار داده شود تا مشخص شود این روتر ها چه مسیر هایی را بهینه تر میدانند.

فصل 3: نحوه تشخیص مسیر بهینه
در اخرین بخش فصل قبل به ابن شاره کردیم که در نهایت روتر اطلاعات دریافتی را به صورت یک Topology Table دراورده و با اجرای الگوریتم SPF بهترین مسیر برای رسیدن به تک تک شبکه ها را مشخص میکند. اما چگونه این اتفاق میفتد.
ابتدا روتر در شبکه خود را به عنوان Root و یا مرکز شبکه فرض میکند. سپس مسیر های رسیدن یه هر روتر دیگر را بررسی و پر سرعت ترین آنها برای رسیدن به تک تک آها را با الگوریتم دایجکسترا و SFP می سنجد.
در این الگوریتم اگر Topology شبکه را به صورت یک گراف در نظر بگبربم، هر یال از این گراف یاید یک وزن داشته باشد که ما اینجا به آن Cost یا هزینه عبور از این مسیر می گوییم و این Cost با فرمول زیر بر اساس میزان پهنای باند آن مسیر بدست می آید. و مسلماً مسیری انتخاب می شود که Cost یا هزینه کمتری داشته باشد.
[IMG]file:///C:/Users/chesiix/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image002.png[/IMG]
برای مثال اگر پهنای باند یک مسیر 56Kbps باشد Cost یا هزینه آن مسیر برابر مقدار زیر خواهد بود.
[IMG]file:///C:/Users/chesiix/AppData/Local/Temp/msohtmlclip1/01/clip_image004.png[/IMG]
چند مورد از محاسبات در زیر قابل مشاهده است:
56Kbps=1785
ISDN 64Kbps=1562
T1 1.544 Mbps = 65
E1 2.048 Mbps=48
Ethernet 10Mbps = 10
Fast Ethernet 100Mbps=1
Gigabit Ethernet 1000Mbps=1 *
10G Ethernet 10Gbps=1*
100G Ethernet 100Gbps=1*
همانطور که مشهاده میکنید به ابن دلیل که پهنای باند Fast Ethernet برابر صورت کسر است هزینه برابر 1 است. اما در مورد Gigabit Ethernet یا بالاتر چطور؟
به دلیل قدیمی بودن این پروتکل در آن زمان بیشترین سرعت مورت تخمین 100Mbps بوده بنابراین هزینه از عدد 1 به هیچ وجه کوچکتر نخواهد شد. این مشکل در OSPF v3 برطرف شده است.

انواع بسته ها در OSPF:

1. Hello: در مورد این بسته در مباحث قبل به طور مفصل صحبت شد.
2. DBD : در این مورد نیز در فصل قبل صحبت شد.
3. LSR: در این مورد نیز در فصل قبل صحبت شد.
4. LSU: در این مورد نیز در فصل قبل صحبت شد.
5. LSA:LinkState Advertisement: این بسته در واقع به تعداد زیادی داخل بسته LSU قرار دارد. هر LSA حاوی اطلاعات مربوط به یک شبکه خاص است.
6. LSACK: یکی از تفاوت های پروتکل TCP با پروتکل UDP اینست که هر بسته پس از ارسال و دریافت شدن توسط مقصد، توسط Ack از رسیدن آن به مقصد اطمینان حاصل می شود. از آنجایی که OSPF هم به ازای همه ارسال ها باید از رسیدن بسته ها به مقصد اطمینان حاصل کند به جای استفاده از پروتکل لایه 4 TCP از پروتکل لایه 4 مربوط به خودش استفاده میکند . بسته های LSACK این کار را بر عهده داند.

بسته های دیگری هم وجود دارند به عنوان مثال فقط 11 نوع مختلف بسته LSA وجود دارد که در حوصله بحث ما نمی گنجد.


موضوعات مشابه:

• مفاهيم پروتکل tcp/ip در شبكه
• فقیران معتبر/ ثروتمندانی از خانواده های فقیر!
• عنکبوتها - Spiders
• پروتکل مسیریابی eigrp
• پروتکل مسیر یابی is-is

[F.Fakhari]

ما منتظرییم